We hadden het zo’n drie jaar geleden al eens over dit wonderlijke gezelschap van Ghanese afkomst, maar sinds tijden verblijvend in het kleine Catalaanse stadje Centelles, in de schaduw van Barcelona en van universiteitsstad Vic, waar we de dames destijds “ontdekten” op de Mercat de Musica Viva. Die eerste ontmoeting was voor ons een ware schok, zoals we er geen meer meegemaakt hadden sinds we, zoveel jaar geleden, kennis mochten maken met onze eigen Zap Mama.

Drie fraai gebeeldhouwde zussen, Edna, Kathy en Yolanda Sey, die trots en met rechte rug hun prachtige stemmen ten dienste stellen van nobele doelstellingen als antiracisme en feminisme…het levert visueel de heerlijkste taferelen op, maar -en daar draait het natuurlijk om- die dat muzikaal verpakken in samenzang, zoals alleen broers of zussen dat kunnen. De stemmen voelen elkaar feilloos aan en kronkelen om elkaar heen op een manier die eigenlijk elke instrumentale begeleiding hooguit “aanvullend” maken. Daarmee wil ik, zeker als het over deze derde plaat van de Afro-Catalanen gaat, niks afdoen van de sobere en efficiënte Albert Bartolomé (hij is de meneer van één van de drie Sisters) op toetsen noch van de knappe geprogrammeerde drumpartijen van Kquimi. Daarin zit immers een groot stuk van de “nieuwe” klank van de zussen, die de “chants” waarmee we hen destijds leerden kennen, vandaag in een hedendaags jasje van pop en nu-soul stoppen en op die manier het bewijs van hun veelzijdigheid en van hun vermogen tot evolueren.

Wat het songschrijven betreft, is dit al evenzeer een project van alle drie de zussen: ze leveren elk hun aandeel aan nieuwe songs, die behoorlijk militant durven te klinken en die vrouwen, zwarte medemensen en, bij uitbreiding, alle groepen die nog altijd niet de erkenning krijgen die ze verdienen, oproepen om te blijven strijden voor hun rechtmatige plaats in de maatschappij. Daartoe grijpen de zussen volop terug naar beelden en waarden, die ze hebben meegekregen van hun voorouders: zij legden de eerste etappes af van de reis, die hen gebracht heeft tot waar ze vandaag staan.

Aan de formeler kant, wordt dat alles vertaald in wiegenliedjes van oma en opa Sey, voor kleindochter Nala, die als oudste van de nu nog piepjonge generatie, de volgende vlaggendraagster zal worden. Zowel de grootouders als het kleintje zijn ook te horen op de plaat, die verder bol staat van liederen, waarvan de titels nogal duidelijk voor zichzelf spreken. Ik citeer enkele titels: “We got Your Back”, wat zoveel betekent als “we geven je rugdekking, “Black African Woman” “The Journey”, “Legacy”, “What is Freedom for You?”…laten weinig aan de verbeelding over. De slotsong, “We aren because You were” is wat mij betreft de allermooiste van deze heel bijzondere plaat: de zussen zijn militanten, maar ze vervallen nooit in prekerigheid en hun oproep tot eenheid en actie, roepen op geen enkel moment zelfs maar een zweem van agressie op. Dit zijn dames, die uitgaan van hun eigen sterkte en die dat wondermooi weten te vertalen in de heerlijkste gezangen. De Sey Sisters: u moet ze dringend leren kennen, want ooit zal hun naam een begrip worden over de hele wereld, want ze horen thuis in het rijtje waarin ik naast Zap Mama en Oumou Sangaré ook een Erikah Badu klasseer!

(Dani Heyvaert)